Klaas Brinkman 1949- 2018 In Memoriam Klaas Brinkman 1949 – 2018   Klaas is jarenlang bestuurslid van de Stichting Diderick tho Brinkhus geweest. Hij was een echte geschiedenis onderzoeker. Dit niet alleen voor de Stichting, maar ook voor historische Steenwijk is hij van groot belang geweest. Tijdens de herdenkingsdienst tijdens zijn begrafenis, heeft Ria Bout-Brinkman het onderstaande verhaal verteld.     Klaas is mijn broer. Mijn ouders kregen vier kinderen. Klaas was de derde in de rij. Hij was rustig van karakter, vrolijk en lief. Maar heel actief en heel handig. Hij deed het goed op school, had zijn vaste vriendjes en was een toegewijd misdienaar. De reisjes met de misdienaars van pastoor Ruyters waren voor hem hoogtepunten! Wij woonden aan het eind van de Wilhelminastraat, toentertijd de rand van de stad. Altijd werd er op straat gespeeld en het speelterrein strekte zich uit vanaf de Paasweide naar de Watergeute tot over de Kamp. Als kind kende je alle straatjes en steegjes in de stad. Zonder zorgen stuurde onze moeder ons de stad in om boodschappen te doen. Vader kende iedereen en vertelde veel over de stad en over de Steenwijkers. Klaas had een goede band met zijn vader en samen waren ze in staat om in het pand van de voormalige sigarenfabriek een kamerverhuurbedrijf op te zetten.   Het was in het begin van de sixties dat Klaas aan zijn middelbare begon. Leren deed hij graag. Maar als vader en moeder niet thuis waren, schalde de muziek van de Beatles en de Rolling Stones keihard door het huis. Protest, provo, acties en lang haar. Voor jongelui in de stad was niets te beleven! Mijn broer Bernhard en zijn vrienden bedachten allerlei activiteiten en acties om gezag en autoriteit te omzeilen en zo toch hun plannen uit te voeren. Sociëteit ‘De Pest’ is hier een mooi voorbeeld van. Later is het idee uitgegroeid tot het huidige jongerencentrum ‘De Buze’. (red.: zie elders het artikel over ‘De Pest’)   Er werd thuis gediscussieerd over de ruimtewedloop naar de maan, de koude oorlog, de veranderingen in de samenleving. Bovendien werd destijds het verdriet van de Tweede Wereldoorlog bespreekbaar. Verhalen over Joden in de concentratiekampen werden openbaar. Klaas volgde dat heel nauwkeuring, bewaarde alle artikelen uit de kranten en kocht boeken en tijdschriften. Toen de verplichte dienstplicht te wachten stond waren onze ouders niet verwonderd over zijn mededeling dat hij wilde dienstweigeren. Hij werd erkend als gewetensbezwaarde en kreeg als vervangende dienstplicht de opdracht om een verpleegopleiding te volgen.   Tijdens die opleiding werd hij gegrepen door verloskunde. Hij ging naar de vroedvrouwenschool in Amsterdam en werd sterk geïnspireerd door zijn leermeester Professor Kloosterman. Kloosterman stelde het natuurlijk verloop van het geboorteproces centraal, zodat de moeder in staat is op eigen kracht en in eigen omgeving ter wereld te brengen. Op deze manier hielp hij meer dan 2.000 baby’s ter wereld. Daarnaast zette hij zich in voor de positie van de vroedvrouw in de zorgketen. Zelfs toen hij gepensioneerd was, hield dit hem nog bezig en deed de Masteropleiding Verloskunde. Zijn onderzoek scriptie wijdde geheel aan dit onderwerp: ‘De poortwachtersfunctie in de verloskundige zorg’.   Door reorganisatie van het Slotervaartziekenhuis, waar hij als verloskundige verbonden was, raakte hij in een vervroegd-pensioen-traject. Klaas besloot terug te keren naar Steenwijk, de ouderlijke woning te renoveren. Daarnaast wilde hij de restanten van De adelaar, de sigarenfabriek van zijn opa, ordenen. Hij ontwierp en tekende zelf de nieuwbouw en heel trots kon hij vertellen dat binnen een half jaar op de fundamenten van de oude woning een nieuw huis stond!   Een keer per jaar organiseerde Klaas de ‘Eigen Haard Dagen’ in september, een familiedag met activiteiten met en voor alle neefjes en nichtjes. Zij noemden dat weekend dan weer de ‘Grijze Baard Dagen’. Voor zijn neven en nichten was oom Klaas speciaal. Hij had een warm hart, luisterde en adviseerde. Voor enkele van hen was hij een 2de vader.   Daarachter in ‘Eigen Haard’ was hij weer de oude actieve Steenwijker geworden. Hij vond het leuk een bijdrage te leveren aan een trapveldje aan het eind van de straat voor de jeugd. Hij bemoeide zich met het tegenhouden van huizenbouw op de Kamp. Hij zocht in de restanten van de sigarenfabriek ‘De Adelaar’ naar de geschiedenis van zijn familie en de tabaksnijverheid in Steenwijk. Het historisch wegenstelsel rondom de stad, de Stuwwal, de stad als vesting, de loop van de Steenwijker Aa. De tabaksnijverheid in Steenwijk van 1830 tot 1960. Als deze onderwerpen boeiden hem mateloos. Hij was zeer vereerd dat hij gevraagd werd voor het bestuur van de Historische Vereniging.  Toen Jan Berkhof, een verwoed verzamelaar van alles wat met sigarenindustrie te maken heeft, hem vroeg naar de tabaksnijverheid en de familiegeschiedenis ontstond het idee om hierover een boek uit te brengen.  “Zo jammer dat ik dat niet meemaken”.   Het laatste jaar voelde hij zich niet helemaal goed, wat pijn in de rug…. Toen eind oktober de uitslag van de scan bekend werd, neuro endocrien carcinoom, was dat een hele dreun. Vrij snel legde hij zich ij zijn lot neer maar hoopte op nog wat extra tijd.   Hij zei: “ik ben in ieder geval ouder geworden dan mijn open, mijn vader en mijn broer. Ik kwam voort uit vader en moeder en daar ben ik blij om. Nu ik ga weer terug. De cirkel sluit zich. Ik ben getuige geweest van de levenscyclus. Die cyclus heeft mij geïnspireerd het werk van vroedvrouw te doen. Iedere dag zag ik levenskracht ontstaan; dat kan zoveel vreugde brengen. Als je kijkt naar zoveel kracht door vrouwen geproduceerd dan snap ik niet dat er zoveel ellende is. Gebruik de kracht die je meekrijgt aan het begin van je leven en die geef die ook mee aan je kinderen en andere mensen om je heen.”   Slagharen, 1 mei 2018 Ria Bout-Brinkman

terug